دو غزل تازه با حال و هوای نیشابور

هی ورق می زنی غزل با من

روبرویم نشسته ای انگار، هی ورق می زنی غزل با من

با خودم فکر می کنم که غزل، هیجانی ست از ازل با من

تب چنگیز بر نشابورت، هی لگد خورده باغ انگورت

تو ولی عاشقانه می خوانی، غزل تازه چون عسل با من

چمدانت پر از ترانه شوق، می بری با خودت به کودکی ام

مانده از جشن بادبادک ها، کوزه ای از اتل متل با من

فایز شروه های دشتستان، جرعه نوش سبوی خیام است

هر دو از یک مسیر رد شده اند، شیشه و شروه در بغل با من

با خودم فکر می کنم که چرا بر سرم آسمان کبودتر است؟

با خودم فکر...می کند چشمت، این معمای گیج حل با من

امشب از کوچه باغ نیشابور، می روی رو به ساحل بوشهر

می زنی ای پرنده دریا، منطق الطیر را ورق با من

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بچرخ جاده چالوس، سمت نیشابور

و با تمام غزل های خود قدم زده ام

سکوت سنگی شهر تو را به هم زده ام

به صفحه صفحه تقویم رنگ و رو رفته

تمام وسعت پاییز را رقم زده ام

برای آنکه بسوزم درخت وسوسه را

هزار مرتبه کبریت دست کم زده ام

بچرخ جاده چالوس سمت نیشابور

در آن کرانه که از آفتاب دم زده ام

و چنگ می زند اندوه بر گلوی ضریح

از این شراره که بر پرده حرم زده ام

و از مسیر نشابور  با تو رد شده ام

سری به ساحت یک رند محترم زده ام

چراغ میکده تاک ها که سوسو زد

هزار مرتبه مستانه زیر و بم زده ام

چقدر از نفست شعر ناب نوشیدم

چقدر از جگرم شعله بر قلم زده ام

دوباره بی تو دلم کوچه کوچه پاییز است

کنار پنجره، محو غروب غمزده ام