مزرعه ی بیقرار

 

هلال عیدبه سمت زمین تبسم کرد  

وسیر مزرعه ی بیقرار گندم کرد   

درنگ کرد کمی بعد رنگ ماه پرید  

کشید صاعقه کبریت و فکر هیزم کرد!  

چقدر مزرعه در اضطراب دود شدن  

چقدر گریه بی اختیار-گندم کرد  

سپس مسافری  ازسمت  جاده ی ازلی   

«الست» خواند و خودش را میان ماگم کرد   

نگاه کرد به آفت نشسته خرمن ها 

چه عاشقانه به گوش زمین ترنم کرد   

مرور کرد به ذهنش هبوط آدم را  

ورای مزرعه فریاد بار چندم کرد   

به کشتزارملخ های زرد عصیان دید  

چقدر گریه که بر روزگار مردم کرد  

نشسته بود دلم بین دود و مزرعه را 

میان دلهره نذر امام هشتم کرد !