داغیاد

به بهانه ی سالگشت قلندر منظومه ی حماسه و شهادت زنده یاد  سید حسن حسینی

              گل چه پایان قشنگی دارد!

ابر های خبر این بار چه بارانی بود

سخت سردم شده، این سوز زمستانی بود

همه دلواپسی قحطی عشقم بی او

که زمین از نفسش غرق فراوانی بود

آسمان باز پراکنده تر از این می خواست

-جمع ما را-که به مصداق پریشانی- بود

هاج واج پای تلویزیون کشیده شدم .خدای من درست شنیدم ؟!دلم گواهی بد می داد و طپش سراسیمه قلبم را تند تر می کرد...آه از نهادم بر آمد و سقف اطاق دور سرم شروع به چرخیدن کرد.

علی معلم و سهیل محمودی و ساعد باقری را دیدم که سر به زانوی دل سوخته خود برده وشکسته و افسرده اشک می ریزند و دلوایه سر می دهند و نی نامه ساز می کنند !این سه ستاره دنباله دار شعر اصیل انقلاب ،در جلسه داغیاد "سید "دلمویه سر می دادند و به هم می نگریستند. سخت یکه خوردم و بر جا خشکم زد .خدای من !سید هم ...یک ماهی بیشتر از کوچ قلندر منظومه های حماسه و خون و آتش و شمیم شهادت ،یعنی مردانی بزرگ نگذشته بود که تهاجم ناگهان گلچین مرگ از نو آغاز شد. برگ و بار سال جدید رنگ عزا گرفت و بهار سیاه پوش شد . واین بار چه بی هنگام آمد و گلی سرسبد از سلاله ی سبز پوشان و رندی جنونمند از سلسله ی باده نوشان صف عشق را با خود برد که صد البته او با این شکفتن آغاز شد و به تعبیر خودش "بوی سحر از جنازه ام می آید !..."

سید سرمست بر آسمان تبسم کرد و لا جرعه جام ازلی از ترانه های لم یزلی سر کشید وبه بی نهایت محض پیوست. شاعر سبز سیرت و روشن اندیش "گنجشک و جبرئیل ..." و" همصدا با حلق اسماعیل "هم پر کشید و پنجره سبز دیگری بر افق شاعرانه ها وعاشقانه ها بسته شد .و دل من چه سخت بارید !...بی حوصله و پریشان کتاب" بید ل سپهری و سبک هندی  "را تورقی کردم تا نمی از بوی گل را از گلاب بجویم و یک دل سیر بگریم .و عجیب تفالی آمد. بر پیشانی صفحه ی اول کتاب به این بیت سوگمند مولانا "بیدل "برخوردم که رد پای ترنم آن در خلوت سید پیدا بود که سوگوار همیشه پرواز سلمان و ...بود

در این غمکده کس ممیراد یا رب

به مرگی که بی دوستان زیستم من

سیمای غمگین معلم و سهیل و ساعد از مقابل چشمانم می گذشتند که غریبانه سوگواره ها می سرودند و رد نگاه یار دبستانی گمشده را در خلوت ستاره ها می جستند . انگار دم روحبخش "حافظ"به سراغشان می آمد و غم بزرگ وداغ سترگ فراق را شرح می دادند:

یاد باد آنکه سر کوی توام منزل بود

دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود

راست چون سوسن و گل از اثر صحبت پاک

بر زبان بود مرا آنچه تورا در دل بود

دردلم بود که بی دوست نباشم هرگز

چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود

سیدا!شب از نیمه گذشته و من با یاد تو مجلس ختم شبانه ای گرفته ام .دست و دلم به سمت نوشتن نمی رود .با این ذهن خسته و قلم شکسته و واژه های بی رمق ولال ،اگر بنویسم چه بنویسم ؟نگاهم مایوسانه و بی هدف سقف اتاق را می کاود و بر سینه ی کاغذ می لغزد .دارم درون خودم می پوسم .دیگر از این زندگی سراسر پوچی و تکراری خسته شده ام. مگر تا کی می شود با دنیای کوچک خیالات خود ،مثل عروسکی بازی کرد و "ای دل ای دل" خواند ؟تا کی می شود تب کردوهذیان گفت و محصول آن را شعر پنداشت و به آن دل خوش کرد؟! .یا خیل موزون طبعانی را تحمل کرد که در ورطه "پست مدرن"و...دست پا می زنند... .واقعاگل گفتی سید که:

گل که در باغ شکفت

گفتنی های معطر را گفت!

دیگراز انجمن ادبی ها و شب شعرها هم که عمدتا به تریبونی برای شعر بی درد شنیدن و ترجمه های غربی را بلغور کردن تبدیل شده اند خسته شده ام. انبوه شعرواره ها که عناوین "پست مدرن "و "گفتار "و... را یدک می کشند نه تنها چنگی به دل نمی زنند که سوهان روح می شوند. در بسیاری از این به اصطلاح انجمن ها از فضای شعر انقلاب گفتن و عطر شمایان پراکندن را نوعی "واپس گرایی"،خشونت طلبی و...قلمداد می کنند وبه باد نیش و کنایه و زخم زبان می گیرند. واقعا که زمانه عجیب و روزگار وانفسایی است...

سید! در خلوت پس از تشییع تو ،که من از صفحه تلویزیون نظاره گرش بودم و داغی بزرگ و حسرتی عمیق بر گرده ی روحم سنگینی می کرد، تلفن زنگ خورد .یکی از دوستداران جوان و درد آشنای تو و سروده های زیبا و مضامین فلک فرسای تو بود .شاعری پر شور و صمیمی که با اشعار زلالت زیستن را تجربه و پرواز را به خاطر سپرده است .با آهنگی افسرده و بغضی فرو خورده از کوچ معصومانه ات سر داد: فلانی دیدی سید هم از دست رفت ...نهایتا از من خواست چند سطری  هر چند دست پا شکسته و مشوش از تو بنویسم و برای هفته نامه ای که او دبیر صفحه ی ادبی اش می باشد بفرستم .دست و پایم را گم کردم و ماندم که چه بگویم .عذر آوردم که فردا روانه ی سفرم و از این گذشته دل و دماغ دست بر قلم بردن را ندارم .من و از سید نوشتن؟!مگر شوخی است ؟!من بال پر بسته ی دست و پا شکسته کجا واز شاعر

 قبیله ی نور نوشتن کجا؟!...غمگینانه گفت :خودت خوب می دانی خیلی از هفته نامه ها و روزنامه ها مهر سکوت بر لب زده اند و در اوج سرد مهری به پرواز امثال سید اشاره ای هم نمی کنند .همان ها که شعرهایشان را به پای بریده کسی پیش کش می کنند که بوی گند کاباره ها فضای شعرهای نفرین شده اش را می آکند .به خودم آمدم درنگ را جایز ندانسته و سنگینی قلم را به دوش انگشتانم سپردم.این چند سطر دلمویه و "گپ خودمانی"را با شتاب سر هم کردم .غزلواره ای هم ناگهان دنبالش آمد که عرق شرم دلم در پرده پرده اش موج می زند .آن را هم به این سطور گیج و گنگ سنجاق کردم .لذا این برگ سبز روستایی را به روح بلند آسمان پیمایت پیش کش می کنم :

                          سید سلاله عشق

هدیه به روح سبز شاعر چیره دست قبیله نور

پر زدی سید سلاله عشق!

از غمت سوخت باغ لاله ی عشق

آتش افتاد سهم فروردین

گشت نقش زمین کلاله ی عشق

آسمان را دریچه وا کردی

صبح تشییع،بین هاله ی عشق

بی تو دنیامان همیشه غریب

آه مرد هزار ساله ی عشق!

ها !بنام کدام سنگ صبور

 زده ای قرعه ی قباله ی عشق

زندگی با تودیدنی تر بود

نفست دانه دانه ژاله ی عشق

شاعری را شنیدنی تر کرد

 ازغزلهایت این نواله ی عشق

فصل "گنجشک و جبرئیل"افزود (1)

ورقی سرخ بر رساله ی عشق

همصدا با گلوی اسماعیل(2)

 جرعه نوشیدی از پیاله ی عشق

چه افق که وا شده از قلمت

"بیدل"افسون آن مقاله ی عشق(3)

گل فروش ترانه ی ازلی

سر به دار چمن ،غزاله ی عشق

سفر آسمانی ات خوش باد

قسمت ماست سوگ ناله ی عشق

از دلم  دست بر نمی دارد

داغت ای سید سلاله ی عشق

یادگار کبود کوچ تو این

 مشق خط خورده ی مچاله ی عشق

1-گنجشک و جبرئیل مجموعه سروده های عاشورایی زنده یاد سید حسن حسینی

2-همصدا با حلق اسماعیل مجموعه شعری از آن زنده یاد

3-اشاره به کتاب "بیدل سپهری،وسبک هندی "به قلم استاد سید حسن حسینی