دلم می خواست...

به محمدکاظم کاظمی واندوه حماسی سروده هایش   

 

دلم می خواســـت می شد شاعر همسنگرت باشم 

پس ازآن شـــروه خــــوان بی نشان کــشورت باشـم! 

دلـــم مــــی خـــواسـت درچـــشم ترت دریابـــــیاویزی 

و مـــــــــن ســاحل نشیـــن غــربت پهــناورت بـــاشم 

می اندیشی به گل های شهید «بلخ» و می خواهم 

مســــافر با تو تا مــــــرز شقــــایق پــــرورت باشــــم 

غم پـــیر «هرات» از هــفت بند نـــاله ات پـــیداســت 

می آیـــم روی دســـت گریــــه هـــای پـــرپرت باشم! 

نشســـتی غرق غـــربت بـــر مزار کودکی خوانـــدی:

نشد مــوشک که مــی آمد بــه دنبال سرت باشـم!! 

برادر! بـــر گلویــم از غمت بغـــضی اســاطیری است 

دلم می خواهدامشب شیعه ی چشم ترت باشـــم 

و باغــت را فرود بمــب های شیمــــــیایی ســــوخت 

کجـــای رقــص آتــــش پاره بــــر برگ و برت باشــم؟! 

مواظــب بــــاش بـــــدجور آســمان دارد می آشـــوبد 

اجازه هــــســت ابر یـــک خبر پــشـت درت باشـــم؟!

کسی بر شــانه ی «پامـــیر» با تـو درد دل مــی کرد:

نشــد مشــــتی پـــر سیــمرغ، لای دفتــــرت باشـــم 

نسیمـی رد شــد از ســمت شــهیدان دیــــارت گفت 

اجـــاق لاله ای، نــــه! کاشــکی خاکســـترت باشـــم 

سواری رد شد از شــهر «سمنــگانت» به او گـــــفتی 

کجـــای جـــــاده بــر راه یـــــل نـــــــام آورت باشــــم؟! 

من این پایـیــن کوهــم، خســـته ام، ازقــــله ها برگرد 

چقـــدر از ســـنــگ ها دلواپــــــس بال و پــرت باشــم

از آن بالا صـــدایم کن صدا می خـــــواهم از این پــس

سرم پاییـــن بــه حــکم عشق این پیغـــمبرت باشــم

محــمد کاظم انگار آسمــان مثل دلم زخمی است....